Tak ingin puisi-puisiku menjadi angin tanpa makna.
Puisi-puisiku hendaklah hinggap dimatamu yg membelalak !
hendaklah bergayut ditelingamu yg pekak,
hendaklah menampar wajahmu yg bertopeng,
mencairkan sanubari yg membeku,
menggergaji hati nurani.
Tak ingin puisi-puisiku menjadi angin.
Puisi-puisiku menjadi daun kering,
jatuh kebumi membangkai...!
puisi-puisiku hendaklah menggelegar,
seperti guntur membelah langit,
seperti ombak menghempas pantai.
Tak ingin puisi-puisiku berlalu tanpa jiwa.
